Immaterial

Στο τρομαγμένο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Χαμηλωμένη η θωριά του, θα αντέξει; Κι ειν’ το βλέμμα πικραμένο, απ’ τη ζωή Σαν το εφύσηξε, παιδί, ψυχρή πνοή --- Στο πτοημένο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Σκοτεινιασμένη η σκία του πάλι θα τρέξει Σε μέρη γνώριμα, προγονικά και ασφαλή Όπου ζητά απεγνωσμένα να κρυφτεί --- Στ’ ονειροπόλο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Σε αναμνήσεις θλιβερές έχει επιλέξει Να παραμείνει, την μνημοσύνη να υμνεί Μη λησμονώντας την ταραγμένη του ψυχή ---- Στ’ αποσταμένο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Που μ’ ονειρέματα, φαντάγματα έχει πλέξει Γύρω απ’ το μέτωπο το στεφάνι της ζωής τις οπτασίες του παντρεύτηκε νωρίς --- Στ’ αγριεμένο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Μόνο για κείνον, και το κερί ας τρεμοπαίξει της γνωριμιάς μας η θαλπωρή και αν χαθεί εγώ βαστάω, αρκεί αυτός να ιαθεί --- Στ’ αγαπημένο μου αγόρι γράφω δυο λέξεις Σαν έλπιση απαλή για να τον θέλξει Στη γλυκομύριστη ανάσα τ’ ουρανού μας Το φως και τ’ άστρα σαν χάρισε στο νου μας --- Κι η φράση μου α...

Κάθε χρόνο, τα καλοκαίρια συνήθως, εκτειθέμεθα σε ποικίλες παραστάσεις αρχαίων δραμάτων (τραγωδιών και κωμωδιών), με πολλούς από εμάς να έχουμε παρακολουθήσει το ίδιο έργο σε αρκετές εκδοχές. Θα ‘λεγε κανείς πως είμαστε οι πλέον έμπειροι θεατές αρχαίας τραγωδίας, ωστόσο η γνώση της πλοκής δεν σημαίνει πως είμαστε ουσιαστικά εξοικιωμένοι με το ύψιστο αυτό είδος καλλιτεχνίας, όπως το ονόμασε ο Αριστοτέλης. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε πραγματικά την αττική τραγωδία πρέπει να κατανοήσουμε πώς και γιατί αναδύθηκε πριν 2500 περίπου χρόνια, εν μεσω της γέννησης της δημοκρατίας και φιλοσοφίας, αλλά και γιατί ήταν αρρηκτα συνδεδεμένη με εορτές προς τιμήν του θεού Διονύσου, του θεού της Μεταμόρφωσης, κατά τους εορτασμούς προς τιμήν του οποίου, στην Αρχαία Ανδρο, λέγεται πως έρεε αφθονο κρασί απ’ την πηγή του. Τραγωδία, Φιλοσοφία, Δημοκρατία, Διόνυσος, η σχέση τους είναι αποκαλυπτική. Ο σημαντικότερος διασωθείς προσωκρατικός μας φιλόσοφος ο Ηράκλειτος διατύπωσε “τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό ...

  Σ' αντάμωσα τυχαία σ' ένα ψέμα Μου έμοιαζες με είδωλο ιερό Καθρέφτισμα ημίθεων στο βλέμμα Μα το 'σβησες με γέλιο πνιγηρό Διψούσα για τον όρμο των χεριών σου Μα έλαβα ενθύμια μελανά Λαχτάριζα τη φοβερή θωριά σου Μαρτύρησες της γης τα μυστικά Τελάλη είχα βάλει τ' όνειρό μου Κατάνυξη μίας θερινής νυχτός Τη λάβωσες κι αυτή τη χίμαιρά μου Τα βέλη σου μολύβδινα διαρκώς Οράματά μου έθαψα στο μνήμα Το αίμα μου δεν έγραψα εγώ Τα πάθη μου γελάς και είναι κρίμα Γυμνάσια μου κάνεις και πονώ Πανάκεια Απολλώνια τώρα ψάχνω Και όλο πέφτω στη δική σου τη σκιά Ακλόνητη θρονιάστηκε στα σπλάχνα Και αν σιωπώ ειν' που το μέσα δε σιωπά Μερεύει ο καημός μου τα θεριά μου Κι η φανταξιά μου κουφάρι στο σωρό Πορθμός να μουν για σένανε καλέ μου Μα δε σε βρίσκω, που γυρνάς, δε σε θωρώ Πιασαρικο 🤪Ρεφραίν Να μ’ άφηνες την παγερή σιωπή σου Με ζήλο να τη λιώσω θερμουργό Να γίνει καρδιοστάλαχτη η  φωνή σου Κατάματα να πει το σ’ αγαπώ

  Δεν είν’ αγάπη μάτια μου,  του κόσμου παραθύρι Δεν είν’ αγάπη πλάσμα μου,  Ονείρων λυτρωτή μου Δεν είν’ αγάπη γαϊτα μου, Στα βάθη βυθισμένη Δεν ειν’ αγάπη ζύγι μου, Και σύνορο τ’ ανθρώπου Δεν ειν’ αγάπη σύμπαν μου, Γεφύρι της αβύσσου Δεν είν’ αγάπη άφοβε, Και γητευτή του τρόμου Δεν είν’ αγάπη ‘λεύτερε, Του νου σκληρέ εργάτη Δεν είν’ αγάπη αμέθυστε, Στα γκρέμνα οδοιπόρε Δεν είν’ αγάπη πρόμαχε, Της γεννεάς στρατιώτη Δεν είν’ αγάπη πρόγονε, της ράτσας συ το σπόρι Δεν είν’ αγάπη σύντροφε, Χιλιάδων χρόνων τέκνο --- Είναι το δίχως όνομα, Της σάρκας μου η λαχτάρα Είναι το δίχως όνομα, Που μαίνεται και πάλλει Είναι το δίχως όνομα, Την πένα που τινάζει Είναι το δίχως όνομα, Στ’ αβέβαιο παιχνίδι Είναι το δίχως όνομα, που σήκωσε κεφάλι Είναι το δίχως όνομα, Που γκρέμισε τα τείχη Ειναι το δίχως όνομα, στο δύσβατο ανηφόρι Είναι το δίχως όνομα, που χρέος μου το νιώθω Είναι το δίχως όνομα, Που ν’ απαιτώ προστάζει Είναι το δίχως όνομα, που θέλει και φωνάζει Ειν’ η ζωή ολάκερη Γλυκύτητα...

 Του Δαίμονα την ύπαρξη Πάψε να την αρνείσαι Αφού κι εσύ τον γνώρισες Σε δάμασ' η ορμή του Επώδυνος πες ήτανε Ακόμα σε σκιάζει Το λογισμό πες του χρωστάς Το σκληραγωγημένο Τ' αγκάλιασμά του θέρμανε Το δέρμα σου σα βάμμα Και το λωτό τον γεύτηκες Αυτόν που τώρα φτύνεις Και αν ο καημός σου στέκεται Φάρος στην περασιά σου Εμένα δε με ξεγελάς Γιατί σε έχω νιώσει Τα ιερά εμπαίζοντας Με βιά μειώνοντάς τα Απελπισιάς είν' λάλησμα Τί κι αν δεν έχει κλάμα Ασέβεια ανυπολόγιστη Πάψε να επιδείχνεις Μη σε στοιχειώσει δάσκαλε/p> Η γενεά της Νύχτας "Χρόνια χλωμά λες θά ρθουνε Αδύναμα στη γάζα" Μα στα λινά εντύθηκες Τις τρύπες σου να κρύψεις Και στο βουνό που κάθεσαι Το Δία παριστώντας Το βράχο σου συνάντησα Σφοδρά ενώ κυλούσε Μ' ακόμα κι εσύ έκπτωτε Που νίκησες τον Άδη Στ΄άκουσμα κοντοστάθηκες Το θελκτικό τ' Ορφέα Και τον Σωκράτη σαν τον δεις Απόκριση γυρέψει Το ίδιο ψέμα μην του πεις Αυτό που μας χωρίζει